Ontwikkelaar: Capcom Uitgever: Capcom
Platformen: PC, PS4, Xbox One Genre: Actie, Horror
Releasedatum: 25 januari 2019 Adviesprijs: € 59,99
We schrijven 1998. Een tienjarige jongen had nog niet zoveel horrorgames gespeeld, want dat is nu eenmaal niet zo koosjer voor een tienjarige, maar om één of andere reden kreeg deze jongen Resident Evil 2 toch in handen. Tot op de dag van vandaag, een dikke 20 jaar later, staat de game in mijn geheugen gegrift. Niet zozeer het verloop, maar de horrorervaring maakte indruk. En dus was het uitkijken naar de remake die het begin van 2019 luister bijzet.
2019 wordt een geweldig gamejaar en januari is op zich al goed begonnen met Hitman HD Enhanced Collection, Ace Combat 7 en zopas Kingdom Hearts III, maar dé game waar horrorfans naar uitkeken was dus deze remake van Resident Evil 2. Remakes komen in bosjes naar ons toe, de laatste jaren, de ene al meer geslaagd dan de andere. Dat deze remake een échte remake was, zagen we wanneer we de game opstartte en het inleidend filmpje zagen. De visuals zijn van in het begin indrukwekkend en het wordt meteen duidelijk dat we dieper in het verhaal van Raccoon City, waar het T-Virus van de iconische 'Umbrella Corporation' de populatie heeft veranderd in monsterlijke mutanten en zombies. Het begin zorgt meteen voor een claustrofobisch stukje waar je voorzichtig doorheen schuifelt, meer dan in het origineel. Waarom? Omdat Capcom de game op bepaalde vlakken echt overhoop heeft gegooid en dat zorgt alleen maar voor meer spanning.
De lay-out van het politiekantoor en latere locaties, de puzzels, het verhaal... dat blijft uiteraard allemaal identiek aan het origineel. Maar een remake is meer dan alleen maar 2019-graphics toepassen op een oude game, dat bewijst Capcom met Resident Evil 2. Zo is de vaste camera weg. Je weet wel, navigeren door het labyrint dat de game is werd steevast elke nieuwe gang en draai gevolgd door een fikse zwaai van de camera. Je had er geen vrije controle over. Dat je de camera nu vrij kan controleren wil niet alleen zeggen dat je vlotter beweegt en dat de gameplay dynamischer is, maar ook dat er meer met de horrorelementen kan gespeeld worden. Schaduwen, licht en verborgen plekjes spelen nu méér een rol dan voorheen in het opbouwen van spanning en je doen te schrikken en zorgt overall voor een veel betere en intensere horrorsfeer.
De vijanden komen nu dreigender over en dat is dus niet alleen te danken aan de heerlijke visuals. Maar de gameplay is zeker nog altijd even sterk als voorheen. Een probleem met games van 20 jaar oud is soms dat de remake er goed uitziet, maar dat de gameplay de tand des tijds niet heeft overleef. Dat probleem is hier geen issue. De puzzels, het zoeken, de actie.. het zit nog steeds allemaal erg knap in mekaar en het bewijst dat destijds de ontwikkelaar voorop liep op het vlak van level design. Want het level design is echt wel enorm straf. Je hebt wel een dosis backtracking, maar nooit het gevoel dat het nutteloos is of dat je gewoon wat zit in het rond te lopen. Dezelfde kamers of gangen doen doe je steeds met een gevoel van urgentie en noodzaak en dat is toch wel een sterk punt van de game.
De gameplay houdt zich dus staande en is door bepaalde ingrepen dus nog fel verbeterd op het vlak van horror-ervaring. Maar de andere aspecten maken de game ook nog steeds leuk. Het klooien met de bekende rode, groene, blauwe kruiden, de zoektocht naar kogels, de actie op zich, het puzzelen, en... Mr. X. Mr X., of T-00 was destijds al een serieuze 'son of a bitch' en hier wordt hij zelfs nog vroeger naar je voeten gegooid. Je moet dus sneller rekening houden met de ijzeren titaan. Vechten is geen oplossing, wegrennen en hem misleiden is de enige optie. De ijzeren dreiging is nog dreigender dan in het origineel. Mede door het sound design dat moderner en helderder is, maar ook omdat het visueel nu allemaal veel beter voorgesteld wordt.
Wanneer hij geïntroduceerd wordt, krijgt de gameplay een extra kantje. Puzzels oplossen en doorheen de levels rennen doe je nu met de nodige zenuwen, wetende dat T-00 (die verdacht veel op Dolph Lundgren lijkt) elk moment door een muur kan komen gestormd, of dat zijn dreigende stompende voetstappen en stilletjes opbouwend geluid je elke seconde nerveuzer maakt. Destijds was hij een sterk element, maar hedendaags sound design en het vroeger introduceren van het personage maakt dat hij nog een grotere impact heeft op het spel.
Deze remake is dus een échte remake en misschien een van de eerste waardoor je dit spel een echt nieuw spel kan noemen. Op technisch vlak is de game helemaal opnieuw gebouwd, met de engine van Resident Evil 7. Je herkent de locaties, maar ze zijn iets anders, de puzzels zijn dezelfde, maar toch iets anders en op vlak van sfeer, horror en spanning weet de game door enkee creatieve beslissingen en de moderne techniek er een compleet andere betere game van te maken. Bovendien kan je zoals in het origineel spelen vanuit het perspectief van Leon én uit het perspectief van Claire waardoor je twee iets andere verhalen krijgt. Het verhaal en locaties overlappen voor een stuk uiteraard, maar het is toch net niets anders én het waard om spelen. Bij deze game kan je oprecht zeggen dat het een must-have is. Zelfs al speelde je het origineel.
Resident Evil 2 is één van de eerste remakes die er in slaagt om een compleet andere game te worden en de remake te rechtvaardigen. Vaak is het een snelle cash grab, maar dat is hier geenszins het geval. Capcom heeft er erg veel tijd en werk in gestopt om van de horrorklassieker een hedendaagse klassieker te maken en daar zijn ze wat ons betreft in gelukt. Het jaar begint alvast met een absolute topper.
9/10
© Game4Me